Op verzoek van de redactie van De Saambinder schreef ds. D. de Wit een In Memoriam over ds. C. Neele. Omdat De Saambinder in de week van 1 augustus niet verschijnt wordt dit artikel, bij wijze van uitzondering, eerder op GerGemInfo gepubliceerd.
16 maart 1962 - 30 juli 2022
Op zaterdagmiddag 30 juli 2022 is door de HEERE uit ons midden weggenomen ds. C. Neele. Hij is zestig jaar geworden.
Op 16 maart 1962 werd hij geboren in Rotterdam. Daar heeft hij zijn jonge jaren doorgebracht en kerkte in de Gereformeerde Gemeente van Rotterdam-West. Later is hij na zijn huwelijk, samen met zijn lieve vrouw gaan wonen in Krimpen aan den IJssel. Het waren de jaren dat hij verbonden was aan de kinderen op school als onderwijzer. Het was ook de tijd dat hij tot diaken en later tot ouderling werd geroepen. Er was een hartelijke band met de toenmalige directeur en medebroeder W.J. Karels. Toen Karels werd toegelaten tot het volgen van de lessen aan onze Theologische School is hij hem als directeur opgevolgd. Later volgde hij in 1995 opnieuw dezelfde weg nadat ook hij geroepen was te dienen in het ambt van onderwijzen. In zijn preken was steeds iets van de schoolmeester met hart voor de jonge mensen te horen.
In 1994 werd onze geliefde vriend lid van de sectie Evangelieverkondiging onder Israël. Later ging deze sectie over in het deputaatschap Israël. Zo werd hij in 1996 primus deputaat. Dit werk heeft al de jaren tot het laatste toe de liefde van zijn hart gehad. Over zijn uitzien en verwachting dat de Heere onder dit volk Zijn werk zal blijven doen, sprak hij op een rustige, weloverwogen en vooral op de Schrift gebaseerde wijze. De broeders die met hem op reis zijn geweest, zullen dit niet vergeten. Zeker ook de laatste reizen niet, toen het eigenlijk niet meer kon. Zijn wilskracht en liefde voor de beminden om der vaderen wil deed hem toch gaan.
In 1999 deed kandidaat Neele in Aagtekerke intrede vanuit 2 Korinthe 4:7: ‘Maar wij hebben dezen schat in aarden vaten, opdat de uitnemendheid der kracht zij Godes en niet uit ons’. Wat is het in zijn bediening gebleken een aarden vat te zijn. In zijn jonge jaren was hij reeds getroffen door polio en een ernstige kwaal aan zijn oog. Toch mocht hij in de begintijd nog met kracht dienen. Wat was de schok groot toen de ernstige ziekte MS moest worden vastgesteld. Toch mocht hij ook de gemeente van Lisse nog een poosje dienen, van 2004 tot en met 2011. De krachten werden echter minder en in 2011 moest emeritaat worden aangevraagd. Met heel veel liefde is hij in de kleine gemeente van Poortugaal opgevangen en heeft hij zo lang als het nog kon dit belangrijkste werk, naast het redacteurschap van De Saambinder, nog mogen doen. Dat was hij, dienaar des Woords.
Nu vijf jaar geleden was hem op 18 april 2017 zijn lieve Nellie ontvallen. In Salem, waar hij ondertussen moest verblijven, kwam dit bericht binnen. Het onbeschrijfelijk verdriet, waarin de Heere toch een bodem heeft gegeven, stempelde zijn laatste jaren. Verschillende keren werd hij ziek, soms ernstig. Steeds mocht hij toch weer wat opknappen. Hij bleef lezen en studeren met een brede belangstelling. Zijn schat in het aarden vat was echter Gods Woord, en in het bijzonder, zoals de kanttekening bij 2 Korinthe 4:7 zegt: ‘de kennis der heerlijkheid Gods in het aanschijn van Christus’. Sober was hij als hij daarover sprak. In het preken gaf de Heere hem echter zoveel ruimte om die enige Naam te verkondigen. Daarbuiten lag het soms zeer bestreden. En toch… zeker na zijn laatste ziekbed kwam er een bedaarde wending, wat de Heere bevestigde bij de laatste avondmaalsbediening. Er was schuiling achter het bloed van Christus. Opmerkelijk was het dat dit laatste ziekbed zo rustig is geweest. Zo is hij ook heengegaan op Gods tijd. Het was tijd om eeuwig naar huis te mogen.
Een van zijn eerste ‘proefpreken’ was Filippenzen 1:6: ‘Vertrouwende ditzelve, dat Hij Die in u een goed werk begonnen heeft, dat voleindigen zal tot op den dag van Jezus Christus’. Zo zal dat straks ook blijken in die grote dag van Christus’ wederkomst. De kinderen staren hem na, met stil verdriet. De Heere moge Zich over hen willen ontfermen. De Heere geve de oude vader en moeder, die zoveel zorgen voor hun jongen hebben gehad, dat genadedeel dat ze tot troost bij hun kind hebben gezien.
Wij staren hem na, onze lieve vriend is hier niet meer. De genade, die in Christus is, was hem genoeg en de kracht van Christus is in zijn zwakheid volbracht.
ds. D. de Wit, Ommeren
